Met mijn vader was ik een weekendje in de Dordogne afgelopen oktober. Op zaterdagochtend hadden we voor het eerst in ons leven de grotten van Lascaux bezocht. Eigenlijk schandalig aangezien we decennia lang zeer regelmatig in de Dordogne zijn geweest. Wel hebben we veel andere grotten en prehistoparken bezocht maar nooit Lascaux, wat historisch gezien eigenlijk de belangrijkste is. En die door een gelukkige samenloop van omstandigheden zo goed bewaard is gebleven al die 17.000 jaren lang. Doordat de nauwe ingang van de grot is dichtgeslibd met zand en stenen konden de prehistorische wandtekeningen geconserveerd blijven.

Van zo’n bezoekje vol informatie krijg je natuurlijk enorme honger! Toen we weer in de auto zaten reden we langs het dorpje Tursac waar we in de vorige eeuw jarenlang op de camping Le Vézère Périgord onze vakanties hebben doorgebracht. Mijn vader dacht zich nog een restaurantje te herinneren ietwat van de ‘route principale’ af, dus namen we een afslag het nog-meer-binnenland van de Dordogne in. En die ouwe van mij is zo gek nog niet want na een tijdje verschenen er bordjes langs de weg met daarop “Auberge de Layotte” en via steeds kleiner wordende weggetjes kwamen we uiteindelijk in een beboste vallei aan waar een typisch Frans stenen restaurantje stond. Binnen was het sfeervol met een grote openhaard, de tafels waren allemaal hetzelfde gedekt met twee borden en daarop een soepbord.

 

Toen we gingen zitten werd er meteen een fles water en wijn op tafel gezet. Ook kregen we een aparte fles waar het apéritif inzat, die werd later weer weggehaald. Er stonden lekkere walnoten op tafel met een kraker erbij. Volwassenen betalen een vaste prijs van 32 euro, voor kinderen is dit goedkoper. Daarbij is wijn en water inbegrepen, als je andere wijn wil kun je die tegen bijbetaling bestellen per fles. En je krijgt voor dat geld natuurlijk ook eten, eigenlijk is het een soort ‘all you can eat’ concept zoals je uit de foto’s zult afleiden.

Het begon met een soepterrine die op tafel kwam met daarin een heerlijke groentebouillon met verschillende soorten pompoen er in. We kregen een grote mand met brood van gisteren dat helemaal hard was geworden, met daarbij knoflookteentjes om deze lekker te kunnen insmeren. Vervolgens lekker laten weken in je soepje en je hebt een heerlijk vullend en ‘economisch’ voorgerecht. Economisch in de zin dat je verschillende groenten in de soep kunt verwerken en daarnaast ook nog eens je oude brood kunt opmaken. Heel duurzaam, dit gebeurt veel in de zuidelijke helft van Europa.

 

Toen kwamen er heerlijke vleeswaren op tafel, en bord met een grote berg gedroogde ham en een berg met wildzwijn paté. Dit werd geserveerd met een friszure rodekool salade met daarop wilde asperges. Natuurlijk hebben wij niet alle schalen leeggegeten met zijn tweeën, deze gingen na elke tafel terug naar de keuken waar ze weer bijgevuld werden om vervolgens opgediend te worden bij de volgende tafel. Vandaar ook dat het een beetje doet denken aan een ‘all you can eat’ concept, alleen dan met verse seizoensingrediënten en huisgemaakt, wat je normaal niet vaak ziet bij dat soort concepten.

Het hoofdgerecht bestond uit de klassieker confit de canard, gekonfijte eendenbout, met daarbij gebakken cêpes en eveneens geconfijte aardappeltjes. Toen we zaten te smikkelen kwam er nog een schaal op tafel met een heerlijke runderstoof. Daarna kwam er een groot dienblad op tafel met verschillende soorten kazen; harde en zachte, koeien, geiten en schapen, veel verschillende soorten.

 

Het dessert is er ook eentje om te onthouden! Een op zich simpele en wat droge walnotencake, wederom gepresenteerd op een enorm dienblad. Maar daarbij een plateau met vijf verschillende soorten heel aparte siropen. Hiermee kon je de cake bedruipen zodat deze heerlijk smeuïg werd. Er was een siroop van groene tomaat, zuring, bloesem van paardenbloem, spar en rozen. Heerlijk en een leuk idee om een keertje zelf te gaan maken! Daarna sloten we uiteraard af met koffie en je kon kiezen uit een vijftal huisgemaakte digestifjes.

 

Het was een heerlijk plekje om te lunchen, bij een lekker warme geurende openhaard, een plekje midden in de natuur. Omdat het zo afgelegen was had ik niet verwacht het later thuis op internet te kunnen terugvinden, toch was dat wel het geval. Tot mijn spijt zag het er ook allemaal vrij commercieel uit en zag ik veel recensies van mensen die precies hetzelfde hadden gegeten. Als ik de website eerder had gezien dan de beleving in het restaurant zelf was ik er waarschijnlijk niet zo gauw gaan eten, gelukkig was dit niet het geval. Daarom zou ik echt iedereen graag willen aanraden om er een keertje te gaan eten als je in de Dordogne bent. Zorg dat je de tijd hebt, dat je honger hebt en reserveer voor de zekerheid een plekje want het restaurant is vaak volgeboekt.